Πρωτη του Μαη

Τι σκατά κάνω εδώ πάλι ο μαλάκας; Πολύχρωμος, ξερόλας κι όμως δεν ξέρω τι να κάνω. Σκοτώνω τον χρόνο μου ψάχνοντας να βρω κάτι που να ‘χει σημασία να πω, να δείξω, να μάθω. Τι μέρα είναι σήμερα; Κόλλησε το μυαλό μου. Έχω μια ένταση από το πρωί, τρέμει το πόδι μου. Κυκλοφορώ σ’ αυτή τη βρώμικη πόλη με τόση ζέστη, μέρα μεσημέρι. Πώς μου ‘ρθε τέτοια ιδέα;

Λες να ‘ναι τίποτα σήμερα; Ψάχνω το ρολόι μου. Όλο το χάνω σ’ αυτή την κωλοστολή. Κι όμως! Είναι 1η του Μάη σήμερα! Γι’ αυτό και η πνιχτή ατμόσφαιρα. Ανάθεμα την ενσυναίσθησή μου! Έφτασε στο πετσί μου η υγρασία από τις αγωνίες και τους πόνους όσων κατέβηκαν σήμερα εδώ. Τόσες απογοητεύσεις πώς να τις κουβαλήσει η άσφαλτος; Σκατά. Γι’ αυτό είμαι έτσι όλη μέρα σήμερα. Και υποτίθεται πως έχω έρθει εδώ για έναν σκοπό. Και πάνω από όλα ο σκοπός!

Άδειο το κέντρο. Ψυχή. Πού και πού περνάει κανένα βαριεστημένο αμάξι. Περιμένω να ανάψει το πράσινο να περάσω απέναντι. Μια κοπέλα σταματημένη στην άκρη με alarm περιμένει κάποιον και σιγοτραγουδάει με το ραδιόφωνο Λοΐζο. «Σκυφτός στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικός, μα χθες μες στην πορεία περνούσες γελαστός.»

Πάντα με παίρνει από κάτω η συναναστροφή με τους Ανθρώπους και πάω να τους μοιάσω. Ξεκινάνε για κάπου και καταλήγουν κάπου άλλου. Άμοιροι και κακόμοιροι, τους παρασέρνει το ποτάμι. Να τους δώσω τα χρώματα, τα πινέλα, να ζωγραφίσουν τον παράδεισο να μπουν μέσα!  Φτάνει;

Μα τι μαλακίες κάθομαι και λέω. Κάτι έχω πάθει σήμερα. Πήρα τον Καζαντζάκη και τον έκανα να ακούγεται σαχλό quote στο ίνστα.
Δεν αλλάζει έτσι απλά ο κόσμος και το ξέρω. Το είδα να συμβαίνει τόσες φορές. Έσπασα τα ρουθούνια μου να μυρίζω αιώνες το αίμα. Και φτου κι απ’ την αρχή. Και το ταξίδι αυτό μου το ξαναθυμίζει κάθε μέρα. Γαμώτο.

Όμως σήμερα είναι και πρωτομηνιά και Άνοιξη! 

Λέω, όταν καθίσω, να φτιάξω ένα στεφάνι από σεμπρεβίβες και να το κρεμάσω με μια ευχή στην πόρτα ενός σχολείου.

Στρίβω σ’ αυτή τη γειτονιά στο Μεταξουργείο με την όμορφη πλατεία. Ένας άντρας καπνίζει αγχωμένος το τσιγάρο του στο σκαλί μιας πολυκατοικίας. Έχει λευκές σταγόνες μπογιάς στα παπούτσια του αλλά κατά τα άλλα είναι καθαρός και περιποιημένος. Με κοιτά διερευνητικά. Του φαίνομαι περίεργος. Λογικό.

«Άνοιξε το κέντρο;» 

«Άνοιξε.»

«Σχόλασε η πορεία;» 

«Σχόλασε.»

«Είχε πολύ κόσμο λένε φέτος. Εμ, πεινάει ο κόσμος, φίλε μου! Ας κατεβεί στον δρόμο μπας και δούμε άσπρη μέρα!» 

Με ξανακοιτά από την κορφή ως τα νύχια απορημένος με τη στολή μου και μου λέει:
«Κι εγώ εργάτης είμαι. Απλά η δική μου η στολή δεν είναι τόσο ωραία. Όλοι εργάτες είμαστε! Άντε, καλή Πρωτομαγιά, σύντροφε!» 

Χαμογέλασα. Κάποιος με είπε σύντροφό του. Τι ωραίο συναίσθημα! Συνέχισα τον δρόμο μου με ζωηρό βήμα. Είχα τόση δουλειά να κάνω. Όλοι εργάτες είμαστε.